Om å vera i slekt med Olav Stedje

Eg helsa på ein kar frå Austlandet på pubben i Sogndal i julehelgi, han er visst gift eller sambuar med ei jente frå Sogndal. «Ho er i slekt med Olav Stedje,» sa han. Olav Stedje var trubadur denne kvelden, slik han er kvar jul. «Det er eg òg,» sa eg. «Så då er dama di og eg i slekt. Tremenningar, trur eg.»

Eg helsa på Olav i pausen. Han skulle til Oslo att dagen etter. Ein trubadur på farten.

Denne treng berre ein enkel, liten melodi. Olav Stedje (4) leikar med ei ause.

Ein kristen lærarson frå Sogndal fortalde meg ei historie om Olav Stedje, som far hans – Asbjørn Almås – hadde fortalt han. Faren var lærar på Sogndal Gymnas på slutten av 60-talet. Olav Stedje var elev der, men hadde ikkje trakka ned dørene til frisør Magnar Flåten.[ref]Eg er ikkje sikker på om Magnar Flåten hadde frisørsalong på 60-talet, men eg tek meg den same historiske fridomen som han sjølv gjorde då han klypte meg: «Du har same håret som bestefar din på Navarsete,» pleidde han å seia, endå eg aldri har hatt ein bestefar i den grendi (oldefar, ja – men det var vel før Flåten si saksetid).[/ref]

Kva er det de har på lepane? Ein nyfiken Olav Stedje er gjest i konfirmasjon på Levanger på 70-talet.

På eit lærarmøte sa rektoren: «Me må visa ut denne langhåra rockaren!» Asbjørn Almås var sterkt imot dette, og fekk det siste ordet. I 1982 møttest dei to på ein fjelltur, det var det året Stedje fekk Spelemannprisen for _Tredje Stedje. _«Ser du no at det kan bli bra folk av langhåra musikarar?» sa Almås til gamlerektoren.

Ta meg no med, dao! Olav Stedje haikar langs E18 (E-akjan, red. anm.), men må trøysta seg med to nye låtar.